Γράφει ο Ηλίας Αναγνωστάκης
Πολυπληθέστεροι από τους Πετσενεγγους και τους Κουμανους μαζι, και αγριοτεροι και πιο κτηνωδεις από τον καθεναν χωριστα, οι Τουρκομανοι (Ογουζοι/Turkmenler) εκαναν την εμφανιση τους στα υψίπεδα του Παμιρ περι το 700.
Αποτελώντας το κυριο συστατικο των Δυτικων Τουρκων, και πιεζομενοι από ανακατατάξεις στους Μογγολικούς λειμωνες, ειχαν ηδη φθασει στις παρυφες της Κεντρικης Ασιας (Ορη Τien -Shan) γυρω στα 775, και μεχρι το 830 ειχαν εγκατασταθει πλήρως στη νεα τους πατριδα απωθωντας βιαιως Πετσενεγγους, Κουμανους και Καρλουκους προς τα Βορεια και Βορειοδυτικα ταυτογχρονα.. Οι Τουρκομανικες εγκαταστασεις δε, μεταξυ Ωξου (Syr-Darya) και Ιαξαρτη (Amu Darya) ηταν τοσο πυκνες, ώστε το 902 ο Αραβας χρονικογράφος και ταξιδευτης Ibn-Faklan να τονιζει ότι : “Η Υπερωξιανη εβριθε από Τουρκομανους”
Η κατασταση αυτή εμεινε στασιμη μεχρι τις αρχες του 1000, όταν νεες ανακατατάξεις στη Μαντζουρια (Ανοδος Kitan-Liao), επεφερε αναταραχή σε ολο το Μογγολικο υψιπεδο και φυσικα στην Κεντρικη Ασια οπου σημειωνοταν ούτως η αλλως, πρωτοφανες εξελιξεις. Πολιτικες αναταραχες, καθως και απιστευτη υπεργεννητικοτητα, σε συνδυασμο με κλιματικες αλλαγες, ωθησαν μεγαλο μερος των Ογουζων (Ισως πανω απο 300.000 σκηνες -Ibn-al Athir, al -Kamil, IX, 297), να κινηθεί μαζικα και ασυντόνιστα προς τα Νοτια, και ειδικα Νοτιοδυτικα (Ιραν). Ο προσυλητισμος ενός κλαδου των Ογουζων, των Σελτζούκων στο Ισλαμ (956) εδωσε την ηθικη επικαλυψη στην εμφυτη ταση των Τουρκικων φυλων για κατακτησεις και απίστευτα καταστρεπτικες επιδρομες.. Κατω υπο την λαμπρη ηγεσια των δυο εγγονων του γεροντα πλεον, Seljuk, Togrul-Beg κai Chagri-Beg, και οδηγωντας στιφη ομοφυλων τους, οι Σελτζούκοι σε απιστευτα μικρο χρονικο διάστημα σαρωσαν ότι εβλεπαν μπροστα τους, δημιουργώντας τελεια αποκτηνωση. Η κομβικης σημασιας μαχη του Dandanakan (1040), ισαξια από πολλες αποψεις με αυτή του Mantzikert (1071) οπου 16.000 Σελτζούκοι συνετριψαν 40.000 ανδρες του ηρωικου αλλα ατυχου,Mesud της Gazna, τους ανοιξε διάπλατα τις πυλες για το αχανες Ιρανικο υψιπεδο και μεσω αυτου, για τις ιδανικες για τα κοπαδια τους περιοχες του Αζερμπαιτζαν, Υπερκαυκασιας, και φυσικα Αρμενιας.
Η κατακτηση του Ιραν υπηρξε θυελλωδης (Nishapur 1038,Merv 1044, Rayy 1046, Isfahan 1051, Hamadan 1053, Kirman 1054). Ενώ οι Σελτζούκοι αποτελειωναν με χαρακτηριστικη ταχυτητα κάθε ιχνος εξουσιας των Γαζνεβιδων στο Ιραν, “τα αιμοβορα σκυλια τους” δηλαδή οι Τουρκομανοι, ειχαν ηδη εισχωρησει απο το 1029 στο Αζερμπαιτζαν, ενώ ασύντακτες, πλην πολυπληθείς (30.000) ομαδες, ειχαν εισχωρησει στο Ιρακ, “απορροφώντας τα παντα σαν ακριδες”(Ibn-al-athir, aL-Kamil, 580-602) και εξαναγκάζοντας τον Χαλιφη al-Q’aim να εκλιπαρεί τον Togrul-Beg “να βαλει ταξη σε αυτό το χαος, και ας παρει ότι θελει”. Πραγματι, ο νικηφορος πλεον, Τουρκος Σουλτάνος, “Πατερας ολων των Σελτζούκων” εισηλθε στη Βαγδατη στις 7 Δεκεμβριου 1055, υποσχόμενος ταξη και ασφαλεια στο διαλυμενο απο τους ομοφυλους του Ογουζους, Ιρακ, ενώ ταυτογχρονα διεμυνυε στους ασυγκρατητους πλεον Τουρκομανους φυλαρχους οι οποιοι εφθαναν μαζικα από την Κεντρικη Ασια (50.000 ανδρες υπο τον Ibrahim -Yinal) ότι “Εγω σας πονω, ειστε αιμα μου, δεν μπορω να σας προσφερω αυτά που ζητατε ομως(Λαφυραγωγηση/βοσκοτόπια), το καλυτερο που εχετε να κανετε είναι να επιτεθείτε βορεια, στους Rum (Βυζαντινη Αυτοκρατορια), να πολεμήσετε στο μονοπατι του Θεου, σφαξτε, λεηλατήστε, και εγω θα ερθω να σας συμπαρασταθω”.
Τιθεται ερωτημα μεταξυ των συγχρονων ιστορικων για το αν η Αυτοκρατορια ηταν ενημερη για αυτές τις εξελιξεις, και το συμπερασμα είναι ότι μαλλον ηταν, αλλα πολύ αργα (Μετα το 1055/6).
Μια νεα φαση της Ιστοριας της Μεσης Ανατολης αρχιζε και η μοιρα του Ελληνισμού ειχε σφραγιστει ανεπανόρθωτα για τα επομενα 1000 ετη, λογω του “Τυφωνα από την Ανατολη” που αλλαξε τα εθνογραφικα δεδομενα της περιοχης δια παντος.
