Στις 12 Σεπτεμβρίου 1897 21 Ινδοί πολεμιστές Σιχ της Βρετανικής αυτοκρατορίας έμειναν στις θέσεις τους και αμύνθηκαν σθεναρά απέναντι σε 6-10.000 στρατιώτες των Αφρίντι και Ορζακάι των φυλών Παστούν.
Η μάχη διεξήχθη στο μικρό χωριό Σαραγκάρι, που βρίσκεται σήμερα στο Πακιστάν. Το φυλάκιο βρίσκεται σε μια βραχώδη κορυφογραμμή και αποτελείται από μια μικρή οικία και έναν πύργο παρατήρησης.
Οι ηγέτες των δυνάμεων των Παστούν, σύμφωνα με τις μαρτυρίες,έκαναν εκκλήσεις στους στρατιώτες για να παραδοθούν. Αναφέρονται δύο αποφασιστικές προσπάθειες να παραβιάσουν την πύλη, αλλά ήταν εξαιρετικά αιματηρές και ανεπιτυχείς. Αργότερα, η πρόχειρη οχύρωση κατέρρευσε και ακολούθησαν άγριες συγκρούσεις σώμα με σώμα. Σε μια εκδήλωση εξαιρετικής γενναιότητας, ο επικεφαλής Χαβιλτάρ Ίσαρ Σινγκ διατάζει τους άντρες του να πέσουν πίσω στον εσωτερικό δακτύλιο, ενώ αυτός παραμένει να πολεμήσει. Ωστόσο, και αυτός παραβιάζεται και όλοι εκτός από έναν από τους αμυνόμενους στρατιώτες σκοτώνονται, μαζί με πολλούς από τους Παστούν. Ο τελευταίος στρατιώτης θα καεί ζωντανός έχοντας φονεύσει 20 τουλάχιστον εχθρούς. Οι Αφγανοί Παστουν είχαν παραδεχτεί συνολικές απώλειες τουλάχιστον 180 νεκρών και εκατοντάδων τραυματιών.
Αφού κατέστρεψαν το φυλάκιο στο Σαραγκάρι, οι Αφγανοί στράφηκαν προς το Φρούριο Γουουλιστάν, αλλά είχαν καθυστερήσει πάρα πολύ και οι ενισχύσεις έφτασαν εκεί τη νύχτα της 13-14 Σεπτεμβρίου, πριν καταληφθεί το φρούριο.
Ο ινδικός στρατός αλλά και ο ινδικός λαός τιμά τη μάχη κάθε χρόνο στις 12 Σεπτεμβρίου, ως ημέρα Σαραγκάρι.
