Αυλαία έριξε το βράδυ της περασμένης Δευτέρας η σειρά του Open «Το Κόκκινο Ποτάμι» που βασίζεται στο ομώνυμο ιστορικό μυθιστόρημα του Χάρη Τσιρκινίδη.
Η δραματική σειρά που ταξίδεψε τους τηλεθεατές στα σκληρά χρόνια του διωγμού των Ελλήνων της Ανατολής από την Οθωμανική Αυτοκρατορία μέσα από έναν μεγάλο και θυελλώδη έρωτα, έριξε τίτλους τέλους και το τελευταίο επεισόδιο συγκλόνισε με τις εξελίξεις του.
Το τραγικό τέλος της σειράς συγκίνησε χιλιάδες τηλεθεατές σε όλη την Ελλάδα. Σε περίπτωση που δεν το έχετε δει ακόμη, μπορείτε να το παρακολουθήσετε
Όποιος βλέπει τη σειρά να εξελίσσεται,νομίζει ότι στο τέλος θ’αναφερθεί στα γεγονότα της Μικρασιατικής καταστροφής το 1922.Όμως, όχι. Το έργο είναι αυτόνομο,καθώς αναφέρεται στη σφαγή των Ποντίων και αδρομερώς και των Αρμενίων στο πρώτο επεισόδιο.Αυτό είναι πολύ καλύτερο και γιά τη δική μας γενιά,μετά από 100 έτη,γιά να καταλάβουμε τη χρονική συγκυρία και την αιτία της απόβασης του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη,ένα έτος μετά το θάνατο των ηρώων της μυθοπλασίας.
Σε ένα διάλογο που έχει ο διπλωμάτης Νεγρεπόντης με το Μίλτο σε ένα από τα τελευταία επεισόδια,ακούγεται η φράση από το Μίλτο:Και τί κάνει η Ελλάδα;(Εννοεί γιά τις σφαγές των Χριστιανών).
Αυτό το ερώτημα ακούγεται βασανιστικά συνέχεια,εκατό χρόνια τώρα.Η Ελλάδα,βέβαια έκανε το καθήκον της.Και ξέχασε άλλη συμπαγή ομάδα των ομογενών της Βορείου Ηπείρου που κι αυτή την ελευθέρωσε τρεις φορές.Και πρόταξε το δικαίωμα στη ζωή των Μικρασιατών,γι’αυτό και εκστράτευσε στη Μικρασία το 1919-20.Ήταν θέμα τιμής γιά τους Έλληνες εκείνης της εποχής να βοηθήσουν τους αδελφούς τους που χάνονταν από το λεπίδι του Αγαρηνού. Όταν οι στρατιώτες αποβιβάζονταν στην προκυμαία της Σμύρνης,ο ελληνικός λαός ήταν ενωμένος και κανείς δε διατύπωνε αντιρρήσεις ότι δήθεν πάνε σε ξένα μέρη να υποδουλώσουν άλλους λαούς,να σφάξουν και να βιάσουν Μουσουλμάνες με τα παιδιά τους που λέει η τουρκική προπαγάνδα πενήντα έτη μετά κι εμείς την καταπίνουμε.Εκεί δεν πήγε ο στρατός γιά γλέντια ή επειδή εδώ ήταν κάποιοι άνεργοι ντεσπεράντος. Εκεί πήγε να σώσει τα απομεινάρια των βασανισμένων συμπατριωτών μας.Κανένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος δεν υφίστατο λοιπόν,όπως ακόμα διαδίδει η τουρκική προπαγάνδα που γιά τους υπηκόους της είναι αποδεκτή,γιά εμάς όμως δεν μπορεί να γίνει με τίποτα.Πήγε καθαρά γιά ανθρωπιστικούς λόγους.Κι αν κάτι γινόταν ξανά,πάλι θα το επαναλαμβάναμε.
Αλλά η ήττα του 1922 άφησε πολλές πληγές.Περισσότερες από τη γενοκτονία των Ποντίων.
Α,και με την ευκαιρία.Ελπίζω,ότι μετά κι από τις εντυπωσιακές λεπτομέρειες της σειράς που περιγράφει μόλις το 1|10 απ’ ό,τι πραγματικά έγινε,κανείς δεν έχει ούτε την παραμικρή αντίρρηση ότι υφίσταται γενοκτονία,την οποία υπηρέτησαν και οι Νεότουρκοι και ο διάδοχός τους δήθεν λαϊκός Κεμάλ Ατατούρκ.Το περίεργο είναι ότι μία πολύ σοβαρή πτυχή,που αναφέρεται με υπονοούμενα στη σειρά, δηλαδή εκείνη της απόδοσης ευθυνών στους πρώτους,καλύφθηκε τα επόμενα έτη και ποτέ δε ζητήθηκε από τους Τούρκους,αυτό που επίμονα ζητούμε από τους Γερμανούς γι’αυτά που διέπραξαν στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Δηλαδή,αποζημίωση σε είδος και σε χρήμα.Και το επιχείρημα ότι αυτοί ήταν Οθωμανοί πολίτες δεν ευσταθεί.Γιατί κι ο Μιλόσεβιτς τη δεκαετία του 1990-2000 έσφαζε τους Αλβανούς που ήταν Γιουγκοσλάβοι υπήκοοι,αλλά κανείς δεν τον άφησε ατιμώρητο. Αντίθετα,του βομβάρδισαν τη χώρα κι ανυπεράσπιστους πολίτες της όλοι οι Ευρωπαίοι.Κανένα έλεος λοιπόν στους Τούρκους και του τότε και του τώρα.
Γιατί η Ελλάδα,δείχνει σε όλα τα γεγονότα που συνέβηκαν αυτά τα 100 έτη,να φοβάται.Δανειζόμενος λοιπόν τα λόγια του Μίλτου,λέω κι εγώ: Τί έκανε η Ελλάδα το Σεπτέμβρη του 1955 με τα αισχρά Σεπτεμβριανά που καταστράφηκαν δεκάδες καταστήματα,ναοί και νεκροταφεία στην Κωνσταντινούπολη;Τί έκανε με το θέμα της Κύπρου,όταν όλες οι κυβερνήσεις παραδέχτηκαν την ανικανότητά τους και το μόνο που κάνουν είναι να κατευνάζουν την Τουρκία;Τί έκανε όταν δολοφονήθηκαν οι μοτοσυκλετιστές στην Κύπρο το 1997;Και λοιπά.