Η πολιορκία και η Άλωση της Κωνσταντινούπολης σημειώθηκαν τον Απρίλιο του 1204 και σημάδεψαν την κορύφωση της Τέταρτης Σταυροφορίας. Οι Σταυροφόροι, με επικεφαλής τον Ερρίκο Δάνδολο, τον Βονιφάτιο τον Μομφερρατικό και τον Βαλδουίνο της Φλάνδρας, κατέλαβαν, λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τμήματα της Κωνσταντινούπολης, της πρωτεύουσας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μετά την Άλωση της Πόλης ιδρύθηκε η Λατινική Αυτοκρατορία (γνωστή στους Βυζαντινούς ως Φραγκοκρατία ή Λατινική Κατοχή) και ο Βαλδουίνος της Φλάνδρας στέφθηκε Αυτοκράτορας ως Βαλδουίνος Α΄ της Κωνσταντινούπολης στην Αγία Σοφία.
Για την θλιβερή αυτή ημέρα η Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ, βυζαντινολόγος, ιστορικός και η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, είχε γράψει κάποιους στίχους τους οποίους είχε μελοποιήσει ο συνθέτης Νίκος Πλάτανος και τραγούδησε ο Γιώργος Νταλάρας.
Το τραγούδι είναι μέρος ενός δίσκου που βγήκε το 2015 και η κ. Αρβελέρ συμμετέχει ως στιχουργός και σε άλλα τραγούδια.
Απολαύστε παρακάτω το αποτέλεσμα της συνεργασίας αυτής (πιο κάτω υπάρχουν και οι στίχοι):
Στίχοι: Ελένη Αρβελέρ / Μουσική: Νίκος Πλάτανος
Ήταν Απρίλης μήνας, δίσεκτου έτους μέρες,
όταν ακάτια σαθρά, χωρίς πανιά, δίχως ιστό,
να πολεμήσουν βγήκαν των σταυροφόρων τις γαλέρες,
που μπρος στα τείχη ανέμιζαν τις φράγκικες παντιέρες.
Το πλήρωμά σου, έντρομο στη γη γονατιστό,
όταν να φεύγει από κοντά τους είδανε τον Χριστό,
τους Άγιους ικέτευσαν εκεί να μείνουν όλοι,
να δουν το τι εφόρτωναν των Βενετών οι στόλοι
από μονές και από εκκλησιές που σύλησαν στην Πόλη.
Έπρεπε τότε, Παναγιά μου, να ρίξεις κεραυνό,
στο Βόσπορο να σηκωθεί μπόρα και τρικυμία,
και να ποντίσουν αύτανδρα των ασεβών τα πλοία,
αντί ν’ αφήσεις σκλάβους στο χέρι τους και λεία,
εμάς, που κάτω απ’ τον δικό σου ζούσαμε ουρανό.
Έκτοτε μύρια είδαμε τέρατα και σημεία…
Έσβησε το αγλάισμα του κόσμου από τον χάρτη,
η Βασιλεύουσα έπεσε, και άλλη μια φορά
έγιναν τα παλάτια της των Τούρκων η βορά
κι εμείς, που ανανήψαμε, δειλά και μόλις άρτι,
είπαμε να ξεχάσουμε ποιος έχει την ευθύνη
για όσα θρηνεί και θρήνησε χρόνια η Ρωμιοσύνη.
