«Εάν δεν ανακοινώνεται κάποια μεγάλη καταστροφή κάθε πρωί, αισθανόμαστε ένα κενό: “Τίποτα στην εφημερίδα σήμερα”, αναστενάζουμε.
Ο φιλόσοφος Paul Valéry έκανε αυτήν την παρατήρηση το 1930, και παραμένει εξίσου αληθινή σχεδόν έναν αιώνα αργότερα.
Μπορεί να φαίνεται ένα παράδοξο της ανθρώπινης φύσης ότι ενώ θέλουμε νοητικά και εξωτερικά την ασφάλεια και την ειρήνη, έχουμε ταυτόχρονα μια εσωτερική ώθηση – κάτι που μπορεί να μην γνωρίζουμε ή να παραδεχόμαστε πάντα – προς το χάος και την καταστροφή.
Ωστόσο, αυτή η λαχτάρα δεν είναι τόσο δύσκολο να κατανοηθεί.
Η απειλή μπορεί να προκαλέσει άγχος, αλλά τι είναι το άγχος παρά μια γεύση ενθουσιασμού. Η απειλή ενεργοποιεί την αδρεναλίνη, επιταχύνει τον σφυγμό μας. Έναν σφυγμό που έχει ξεθωριάσει από μια πληκτική ημέρα δουλειάς που δεν προσφέρει καμία σοβαρή πρόκληση πέρα από την εξουδετέρωση των εισερχομένων μας.
Η κρίση μας βάζει την πλάτη στον τοίχο, μια θέση που προσφέρει απρόσμενη ικανοποίηση, από την οποία οι επιλογές επιτέλους απλοποιούνται και δίνουν βάρος στην επίγουσα ανάγκη. Επιτάσει απαραίτητες ενέργειες τις οποίες, δίχως πίεση, θα χρειάζονταν πολλή περίσκεψη για να τις πραγματοποιήσετε.
Οι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, όσο καταστροφικές και να είναι, αντιπροσωπεύουν κάτι νέο, κάτι διαφορετικό από τη συνηθισμένη, τετριμμένη καθημερινότητα.
Έτσι, ψάχνουμε με ανυπομονησία για σημάδια επερχόμενης ή επιδεινούμενης αναταραχής, κοιτάζοντας τις ειδήσεις για να δώσουμε ενδιαφέρον στη ζωή μας. Και όταν τα τρέχοντα γεγονότα δεν αποδίδουν πλήρως, διογκώνουμε τον αντίκτυπό τους. Όλα είναι άνευ προηγουμένου, πρωτοφανή. Παντού σημάδια τυραννία, επανάστασης, φασισμού, εμφυλίου πολέμου.
Έχοντας αποτύχει να δημιουργήσουμε μια ουσιαστική προσωπική ύπαρξη, θέλουμε τουλάχιστον να κατοικήσουμε μια αξιομνημόνευτη για την κοινωνία εποχή – να γίνουμε σημαντικοί κι εμείς επειδή βιώνουμε σημαντικά πράγματα.
Ίσως τα εξωτερικά γεγονότα να μας σαρώσουν σε ένα επικό, ηρωικό δράμα. . . αλλά τι γίνεται αν τελικά τα πράγματα μείνουν λίγο πολύ ως έχουν;
Αντί να περιμένεις παθητικά να εμφανιστεί η επόμενη μεγάλη ιστορία, πλάσε την δική σου σύμφωνα με τη δική σου βούληση – προσπαθήστε να κάνεις κάτι σημαντικό, να δημιουργήσεις μια κληρονομιά, όσο μικρή και να είναι, μέσα στην οικογένεια και την κοινότητά σου.
Αντί να ελπίζεις να ζήσεις σε ιστορικούς, “ενδιαφέροντες” καιρούς, να είσαι εσύ ιστορικός.
Brett and Kate McKay
Διαβσκεύη-μετάφραση από το ιστολόγιο AOM
