“Τα τραγούδια τα σχετικά με την απώλεια της ζωής είναι τα πιο συγκλονιστικά που υπάρχουν στην Ελληνική γλώσσα. Αλλά δεν είναι απλά τραγούδια και δεν πρόκειται απλώς για θρήνο σε νεκρό τέκνο ή σε νεκρό γενικά. Είναι μια αντίληψη ζωής, είναι μια αντίληψη βάθους περί του προσώπου του ανθρώπου. Μόνον στην Ελλάδα κορυφώθηκε, αν και είναι όλου του πολιτισμού της Αν. Μεσογείου, ότι ο θάνατος του προσώπου αποτελεί εκκρεμότητα εις τον αιώνα”
Ἀπό τήν 5η ὁμιλία τοῦ κύκλου ὁμιλιῶν “Τό Δημοτικό Τραγούδι ὡς περιεχόμενο τῆς Συνειδήσεως τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ” (Ἵδρυμα Γουλανδρῆ-Χόρν 11-2-1985)
