του Στάθη Κεφαλούρου
Για ό,τι συμβαίνει στην φίλη Ουκρανία, και για ό,τι μας συμβαίνει γενικώς στην ζωή, έχουμε πάντα κι εμείς ένα μερίδιο ευθύνης, μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να το εντοπίζουμε. Το ξέσπασμα ενός πολέμου είναι μια πολύ θλιβερή είδηση. Κανείς δεν μπορεί να χαρεί ή να δικαιωθεί. Για μία ακόμα φορά ωστόσο, διαπιστώνουμε μετά λύπης, πως, όπως και με άλλες θλιβερές ειδήσεις, έτσι και εδώ, αρκετοί βρήκαν την ευκαιρία να προβάλλουν τα πολιτικά τους προτάγματα που τους έχουν γίνει εμμονή .
Κανείς τους όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει την σύνθεση του πληθυσμού στην Ουκρανία. Στην Ουκρανία συνυπάρχουν μεταξύ άλλων, ουκρανοί πατριώτες, ουκρανοί που συμπαθούν την Ρωσία, ρωσόφωνοι ουκρανοί πολίτες με ρωσική εθνική συνείδηση, ορθόδοξοι, καθολικοί, οικογένειες με μέλη από διαφορετικές πληθυσμιακές ομάδες ενώ ανάμεσά τους κυκλοφορούν και πολλοί εθνικιστές ουκρανοί, νοσταλγοί των ναζί στον πόλεμο κατά του Στάλιν. Η αγωνία από τις συνεχείς εκρήξεις και τις άγριες πολεμικές επιχειρήσεις, αλλά και η ελπίδα για επιβίωση, είναι ίδια για όλους αλλά το ίδιο βέβαιο είναι ότι δεν εκλαμβάνουν ούτε ερμηνεύουν όλοι με τον ίδιο τρόπο τα γεγονότα που εκτυλίσσονται δραματικά μπροστά στα μάτια τους. Συνεπώς, απέχουν μακράν από τα γεγονότα οι αντιδράσεις πολλών συμπολιτών μας πίσω από την οθόνη του υπολογιστή τους.

Η Ρωσία ήταν αυτή που ήταν. Δεν την γνωρίσαμε σήμερα με την Ουκρανία. Ούτε η Δύση έχει εν πολλοίς αλλάξει. Έχει γίνει όμως πιο αυταρχική. Δεν ανέχεται πια. Ούτε θέλει να διατηρεί διπλωματικές επαφές με καθεστώτα που δεν της αρέσουν. Έχει κι αυτή εξαπολύσει τα τελευταία χρόνια την δική της επίθεση για την επιβολή των νέων της ιδεών κατά των παλαιών εθνών. Σπιθαμή γης δεν θέλει να αφήνει σε όσους έχουν αντίθετη γνώμη. Ο νέος της ιμπεριαλισμός υπό τον μανδύα των ανθρώπινων δικαιωμάτων είναι υπόρρητος αλλά εξ ίσου ανταγωνιστικός, βίαιος και αποτελεσματικός.
Όταν βέβαια λέμε Δύση, δεν εννοούμε ορισμένα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη, τα οποία εξακολουθούν ακόμη να λειτουργούν με κάποια κλασικά αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης και προστασίας. Εννοούμε πρωτίστως όλα αυτά τα ψευδοφιλελεύθερα ή νεοαριστερά think tank, που συχνά μετατρέπονται σε κέντρα εξουσίας. Στρατολογούν μαχητικές μειοψηφίες στο διαδίκτυο, προκειμένου να επηρεάζουν και ενίοτε να τρομοκρατούν την πολιτική , ενώ έχουν ήδη εισχωρήσει πολύ βαθιά μέσα στα Πανεπιστήμια, προσφάτως και στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, με αποτέλεσμα τα μηνύματά τους να φτάνουν γρήγορα στα παιδιά . Δείτε στον παγκόσμιο χάρτη πόσο χώρο καταλαμβάνει η Ρωσία, η οποία αποτάσσεται μετά βδελυγμίας αυτές τις νέες ιδέες, και μετά μπορείτε να καταλάβετε και τον βαθμό απέχθειας της σημερινής Δύσης για αυτή την χώρα.
Η Ουκρανία φιλοξενεί στο έδαφός της χιλιάδες Έλληνες. Δεν ξεχνάμε ότι υπήρξε η κοιτίδα της Φιλικής Εταιρείας. Στην Κριμαϊκή χερσόνησο ταξίδεψαν, έζησαν και δημιούργησαν Έλληνες από αρχαιοτάτων χρόνων. Ίχνη ελληνικού πολιτισμού απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας. Άλλωστε η αμετακίνητη γεωγραφία δείχνει και σήμερα πως η Ουκρανία, παραμένει μία παρευξείνια πολιτεία με τον δικό της πια βηματισμό. Και για να’μαστε ειλικρινείς, απεδώ λίγο μακρύτερα που την κοιτάμε εμείς, ούτε στο ΝΑΤΟ ταιριάζει ούτε στην Ρωσία.
Εδώ λοιπόν λίγο μακρύτερα, διαθέτουμε δυστυχώς κι εμείς έναν ακόμη Πρωθυπουργό που νομίζει πως το πολιτικό του συμφέρον είναι να στοιχίζεται άκριτα πίσω από την Δύση με τα χαρακτηριστικά που την περιγράψαμε προηγουμένως. Για την ακρίβεια, ο σημερινός πρωθυπουργός δεν στοιχίζεται, είναι μπροστάρης, ζηλωτής, βασιλικότερος του Βασιλέως αυτής της σύγχρονης, όσο και αυταρχικής, πολιτικής ορθοέπειας. Και τέτοιες προπετείς συμπεριφορές συνήθως βγαίνουν χαμένες σε παιχνίδι μεταξύ πιο ισχυρότερων παικτών.
Η Ελλάδα θα έπρεπε να διατηρήσει την ελευθερία της να διαλέγει συμμάχους και συμμαχίες σε διαφορετικά κάθε φορά ποσοστά. Όσον αφορά ειδικώς στην Ουκρανία, θα έπρεπε εδώ και χρόνια, διότι έχει τις δυνατότητες, να σχεδιάσει και να οργανώσει έναν νέο διεθνή οργανισμό με την συμμετοχή χωρών από την Βαλκανική και τις παρευξείνιες περιοχές. Μια τέτοια θέση θα της έδινε τουλάχιστον το προνόμιο να διατηρήσει πιο ακέραια στάση στα σημερινά γεγονότα. Ακόμα περισσότερο, θα μας προσέφερε πιο πολλές διόδους να προστατέψουμε την ελληνική μειονότητα.
Η Ελλάδα, για όσους Έλληνες νιώθουν την ευθύνη της μακραίωνης προσφοράς της στην ανθρωπότητα, δεν μπορεί να είναι ούτε κομπάρσος ούτε απλός χειροκροτητής ιστορικών εξελίξεων που χαράζουν άλλοι. Όχι για λόγους στείρας υπερηφάνειας, δηλαδή σοβινισμού, αλλά γιατί πραγματικά η Ελλάδα μπορεί ακόμα να βοηθήσει στην πρόοδο και την σταθερότητα της περιοχής. Μία τέτοια ένωση χωρών, έστω κι αν είναι πολύ χαλαρή, έστω κι αν περιορίσει την δράση της σε φιλεκπαιδευτικά ή πολιτιστικά θέματα, έστω κι αν υποτιμηθεί από άλλους περίβλεπτους διεθνείς οργανισμούς, ακόμα κι αν δεν διαθέτει πλούσια ταμεία, παραμένει μία ικανή πλατφόρμα διαλόγου και συνεννόησης διαθέσιμη ανά πάσα στιγμή. Ακόμη και σε μια τέτοια κρίσιμη περίσταση σαν την σημερινή στην Ουκρανία, θα μπορούσε να μεσολαβήσει και να βοηθήσει.
Τέτοιες οραματικές μα καθόλου ανέφικτες ιδέες και προτάσεις περιμένουμε από τους Έλληνες πρωθυπουργούς για να μας εκφράζουν και να τους συγχαίρουμε. Ειδάλλως, μας απογοητεύουν και τους αλλάζουμε. Αλλά ως πότε θα τους αλλάζουμε και πάλι ίδιοι θα μένουν ;
Στάθης Κεφαλούρος