Από το facebook
Οι απολογητές της εποχής του εκσυγχρονισμού καταφεύγουν σε ένα ιδιότυπο ηθικό επιχείρημα: τονίζουν το προσωπικό ήθος του πρώην πρωθυπουργού, τον άμωμο, άσπιλο και αμόλυντο χαρακτήρα του. Ακόμη και όσοι παραδέχονται πως συνέβησαν σοβαρές ατασθαλίες στην περίοδο Σημίτη, ξεχωρίζουν τον ίδιο από την υπόλοιπη πασοκική μάζα και τον τοποθετούν σε ένα υψηλότερο βάθρο, επικαλούμενοι την υποτιθέμενα άμεμπτη ατομική ηθική του. Τον αντιμετωπίζουν περίπου ως έναν Πάπα ή βασιλέα που «βασιλεύει αλλά δεν κυβερνά» και επομένως χαίρει πλήρους ασυλίας· είναι ανεύθυνος και ακαταδίωκτος, όπως το ιερό πρόσωπο του μονάρχη. Αυτή η πολιτική και πολιτειακή παράδοση πηγαίνει φυσικά πολύ πίσω στο χρόνο και αντανακλάται ως σήμερα στο γνωστό και πολυφορεμένο «οι πρώην πρωθυπουργοί δεν πηγαίνουν φυλακή αλλά σπίτι τους».
Το καινοφανές στην εποχή της ύστερης νεωτερικότητας δεν είναι αυτή η επιβίωση μοναρχικών αντιλήψεων σε εκκοσμικευμένη μορφή αλλά μια ιδιότυπη και υπετροφική ιδιωτικοποίηση του δημόσιου βίου. Το ιδιωτικό και το μερικό εισβάλλουν και καταλαμβάνουν το δημόσιο χώρο, εις βάρος της παλιάς ρεπουμπλικανικής αντίληψης για την δημοσιότητα ως καθολικότητα. Το «καθαρό» πρόσωπο των πολιτικών, οι ιδιωτικές αρετές τους (στην περίπτωση Σημίτη η υποτιθέμενη τιμιότητα, το ασυναισθηματικό ύφος, η προτεσταντικού τύπου εγκράτεια και η σχετικώς λιτή διαβίωση χωρίς λάιφ στάιλ φαμφάρες) λειτουργούν ως άλλοθι για την χαμηλή ποιότητα του δημόσιου ήθους, τις ανεπάρκειες και αδυναμίες της πολιτείας τους. Η πολιτική εξατομικεύεται, «ιδιωτικοποιείται» και συγχρόνως κατακερματίζεται σε μια ασυνέχεια προσωπικών «στόρις» όπου δεσπόζει το μέτρο της ατομικής ηθικής εις βάρος κάθε έννοιας δημόσιου καθήκοντος.
Εάν στην κλασική νεωτερικότητα ο τροπισμός της πολιτικής κυριαρχίας στηρίζεται στο Πανοπτικόν (όπου το δημόσιο εισβάλλει επιτηρησιακά στον ιδιωτικό χώρο), στην ύστερη νεωτερικότητα, παρατηρεί ο Bauman, η σχέση αντιστρέφεται και η πολιτική κυριαρχία τείνει να λάβει τη μορφή του Συνοπτικού: οι πολλοί, δηλαδή οι πολίτες-καταναλωτές-τηλεθεατές, παρακολουθούν τους λίγους (πολιτικές διασημότητες). Η στρέβλωση έγκειται στο ότι τους παρακολουθούν ως άτομα, ως ατομικές προσωπικότητες. Δεν παρακολουθούν και δεν κρίνουν την Εξουσία και τις δομές κυριαρχίας αλλά, με κουτσομπολίστικη και ηδονοβλεπτική διάθεση, επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στον ιδιωτικό βίο των πολιτικών και την ατομική ηθική τους, είτε για να καταδικάσουν είτε για να επαινέσουν.
Αυτή η υπερτροφική ηθικολογία ισοδυναμεί με ηθική και πολιτική τύφλωση: μέσα από μια διαδικασία που έχει περιγραφεί ως «γενίκευση του συγκεκριμένου», η υποτιθέμενη ατομική εντιμότητα του Σημίτη (που επαναλαμβάνεται ad nauseam από τους παπαγάλους δίκην αυτοεκπληρούμενης προφητείας) ανάγεται αυθαίρετα σε γενικό κανόνα. Ο επιτήδεια καλλιεργημένος φωτοστέφανος επί της κεφαλής του «αρχιερέα» ξεπλένει την γενικευμένη διαφθορά επί των κυβερνήσεών του, την φαυλότητα των συνεργατών του και τις δημοσιονομικές και πολιτικές επιλογές που χαντάκωσαν μια ολόκληρη γενιά.
