Ο Θεάνθρωπος Ιησούς έβαλε με τον θάνατο και την ανάστασή Του την ανθρώπινη ζωή μες στην Ζωή της Αγίας Τριάδος. Ο θάνατος που μέχρι τον θάνατο του Χριστού χώριζε τον άνθρωπο από τον Θεό, με τον Χριστό γίνεται αναγκαίο μέσο για την ένωση του ανθρώπου με τον Θεό του.
π. Γεώργιος Λέκκας – 04/05/2024 – ΑΝΤΙΦΩΝΟ
Ο Ιησούς δεν φοβόταν να πεθάνει γιατί ζούσε μες στην Αγάπη του Πατέρα Του, αντίθετα από τους περισσότερους από εμάς που φοβόμαστε τον θάνατο γιατί αγνοούμε αυτήν την Αγάπη. Όταν όμως αρχίσει κανείς να γνωρίζει αυτήν την Αγάπη, μαθαίνει σιγά-σιγά να μην ανέχεται πια τίποτα που τον χωρίζει από αυτήν.
Υπάρχει πάντα κάτι μέσα μας αθάνατο που δεν ανέχεται τον θάνατο, γι’ αυτό και οι περισσότεροι θα προτιμούσαμε, αν μας ήταν δυνατόν, την αιώνια παράταση μιας ζωής μες στη φθορά παρά να δεχτούμε τον θάνατό μας. Η μόνη περίπτωση για να αποδεχτεί κανείς ως εκούσιο τον θάνατό του είναι, έτσι, να έχει από αυτήν την ζωή την εμπειρία της αιώνιας Αγάπης στην οποία ήρθε για να μάς εγκεντρίσει ο Χριστός.
Και βέβαια η εκούσια αποδοχή του θανάτου είναι το ακριβώς αντίθετο της αυτοκτονίας, γιατί ο αυτόχειρας παίρνει την τελευταία στιγμή πίσω την ζωή που έλαβε για να αξιωθεί να την εμπιστευθεί απολύτως στα χέρια Εκείνου που του την έδωσε. Η παράδοση της ζωής μας στην Αγάπη Αυτού που μάς την έδωσε έχει ασφαλώς μια επώδυνη πλευρά, καθώς η Αιώνια Αγάπη, στον βαθμό που Της το επιτρέπουμε, μάς καθαρίζει από ο,τιδήποτε είναι ασύμβατο μαζί της. Η επώδυνη πλευρά αυτού του καυτηριασμού είναι πάντως ασύγκριτα μικρότερη από την ανακούφιση που επιφέρει.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των ανθρώπων είναι η επίγνωση των αδυναμιών τους με πρώτη και κύρια αυτή της θνητότητάς τους. Οι αδυναμίες μας μάς καθιστούν εφευρετικούς, δημιουργικούς, συμπονετικούς και τελικά αξιαγάπητους. Οι αδυναμίες μας μάς καλούν να μπούμε σε σχέση μεταξύ μας και με την Πηγή της Αγάπης που είναι ο Τριαδικός Θεός. Επειδή, όμως, δεν εκτιμήσαμε τη σημασία των αδυναμιών μας και θαυμάζουμε τη δύναμη, οδηγούμαστε σταδιακά στη δημιουργία μηχανών που, καθώς δεν θα έχουν τις αδυναμίες μας, σύντομα θα μας κρίνουν ως απρόβλεπτους, ασταθείς, αντιπαραγωγικούς και τελικά
«άχρηστους» που θα επιβάλλεται να εξαφανίσουν.
Οι τελευταίοι άνθρωποι θα γιορτάσουν Πάσχα ενώ από ώρα σε ώρα θα επίκειται ακαριαία η μαζική εξαφάνισή τους. Όσοι από αυτούς θα έχουν ήδη εμπειρία της Αιώνιας Αγάπης, θα δουν στον επικείμενο θάνατό τους το ευλογημένο μέσο για να σπάσει η πήλινη κατασκευή τους και να μπορούν πλέον να δέχονται σταδιακά όλο και περισσότερη Αγάπη σε καθεστώς μιας αυξανόμενης νηφάλιας μέθης δίχως τέλος, γιατί αν συνέβαινε να δεχθούν τέτοια ποσότητα Αγάπης στην πήλινη κατασκευή τους αναγκαστικά θα παραφρονούσαν.
Όχι πολύ μετά από την εξαφάνιση και των τελευταίων ανθρώπων, η Γη θα παραδοθεί σε φλόγες που θα κάψουν κάθε μορφή ζωής σε βάθος εκατοντάδων χιλιομέτρων μες στον φλοιό της. Τότε δεν θα υπάρχει, ευτυχώς, ψυχή ανθρώπου για να φοβηθεί.
30.4.24.
Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου.
