του Γιώργου Γκοτζιά, Εκπαιδευτικού – Φοιτητή Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Μαύρη αυγή ξημέρωσε,
μουντή του χρόνου μέρα.
Ψυχές στον Άδη πάλλονται,
ο κεραυνός ερρίφθη.
Γη που γεννάς τη φύτρα μας,
δέξου το μέγα Γέρο.
Το στίχο τον πυρόμορφο,
τον ποιητή του Γένους.
Στο κατευόδιο Παλαμάς,
ελευθεριάς ο σπόρος.
Βάθη τον αγκαλιάζουνε,
σπηλιές μοιρολογούνε.
Σκύβουν αετοί στα υψώματα,
σείεται η Ελλάδα.
Ορθοί σταθείτε άρχοντες,
μπρος στο βαρύ κιβούρι.
Απ’ το κρασί που πρόσφερε,
ο μέγας εθνεγέρτης.
Να ράνουμε το σώμα του,
ν’ αναστηθεί η ζέση.
Δράκαινα τον εγέννησε,
τον κοίμιζε λιοντάρι.
Φωτιά τον θήλαζε πνοή,
Όλυμπος του κουνούσε.
27 Φεβρουαρίου 2019
