Αμερικανικό Ιππικό: Οι θρύλοι της Άγριας Δύσης

Γράφει ο Ηλίας Αναγνωστάκης

Το 1866, ευθύς μετά το τέλος του Αμερικανικού Εμφυλίου, ιδρύθηκαν 10 συντάγματα ιππικού, με δύναμη 600 άνδρες περίπου έκαστο. Τα στρατεύματα μετά από σύντομη εκπαίδευση ( Jefferson Barracks, Missouri) και εξοικείωση με άλογα και οπλισμό, στέλνονταν κατευθείαν στα Δυτικά, και ειδικά σε περιοχές Ινδιάνων ( 1ο: Idaho, Kalifornia, 2o: Kansas,Wyoming 3o: Oklahoma, 4o: Oregon, 5o: Dacotas, 6o: Texas, Arizona, New Mexico, 7o: Kansas, South Dacota, 8o: Wyoming ( τα 9ο και 10ο ήταν έγχρωμα και τοποθετήθηκαν στην Arizona, Τexas, και εν μέρει στη Montana και απέδωσαν ικανοποιητικά ειδικά μετά το 1875).

Συνήθως ο κεντρικός όγκος των ανδρών ήταν εγκατεστημένος σε καποιο κεντρικό, μεγάλο οχυρό ενώ κάποια ισχυρά τμήματα του (της τάξης των 2 ιλων το πολύ -100 άνδρες) ήταν εγκατεστημένα σε κάποια μικρότερα, διάσπαρτα στην αχανή Αμερικανική Δύση. Το επίπεδο των κληρωτών, αν εξαιρέσει κανείς ένα ποσοστό της τάξης του 15-20% που αποτελούνταν από βετεράνους του Εμφυλίου η μεμονωμένες καλες περιπτώσεις, κυμαινόταν από μέτριο, έως πολύ…μέτριο. Λόγω των περικοπών του Κογκρέσου, οι μέρες εκπαίδευσης για υπηρεσία στις πεδιάδες είχαν περιοριστεί στις 30(!) ενώ μόλις 50 σφαίρες παρεχόταν για βολές. Πολλοί νεοσύλλεκτοι, ήταν πρώην εργάτες, η αγρότες, και άλλοι μετανάστες, οι οποίοι σκαμπαζαν λίγα πράγματα για άλογα. Η ζωή στα οχυρά ήταν το λιγότερο μονότονη, ο αλκοολισμός πήγαινε σύννεφο και τα ποσοστά λιποταξίας ήταν κατά περιόδους ….αστρονομικά ( Μεταξύ 1866 και 1876 λιποτακτησαν ούτε λίγο ούτε πολύ, 1.678 άνδρες από τις περίπου 6.000 των 10 Συνταγματων). Η τροφή ήταν συνήθως μάπα, με πολλά αποθέματα να είναι από την εποχή του…Εμφυλίου (1861-65) ειδικά γαλετες (Cracker- “Σπαστης” – αφού ήταν τόσο σκληρές, που αν δεν μουσκευοταν πρώτα σε νερό, μπορούσαν να σπάσουν τα δόντια στρατιωτών) ενώ το αλεύρι και το παστό χοιρινό δεν ήταν ότι καλύτερο.

Στα ποσοστά στρατολόγησης, οι παντα μαχητικοί Ιρλανδοί έπιαναν το 25-30%, οι μεθοδικοί Γερμανοί το 10%, ενώ άλλες εθνότητες ( Ιταλοί, Ελβετοί, Σουηδοι) έπιαναν πολύ μικρότερα ποσοστά. Οι δε εμφάνιση τους, απείχε πολύ από τα λουστρινια, ξυρισμένα αυγό πρόσωπα και γυαλιστερές στολές τύπου Ερολ Φλυν η Τζων Γουεην μετά από τόσο απάνθρωπες συνθήκες στης Μεγάλες Πεδιάδες. Η γενειάδα πήγαινε σύννεφο, πολιτικά μαντήλια η καπέλα ( (συνήθως το Straw- hat) έκαναν τακτικά την εμφάνιση τους καθώς και πολιτικά πουκάμισα. Μόνο τα συνήθως φθαρμένα από την φοβερή ζωή στις πεδιάδες, παντελόνια, ζώνες και σέλες αλόγων έδειχναν την εικόνα τακτικού στρατιώτη.

Παρόλες τις αντιξοότητες, το Αμερικανικό ιππικό απέδωσε ικανοποιητικά, καλύπτοντας ατελείωτα χιλιόμετρα, φτιάχνοντας γέφυρες και δρόμους, φυλάσσοντας καραβάνια αποίκων και ορυχεία, και συμμετέχοντας σε παραπάνω από 300 συρράξεις με τους Ιθαγενείς, χάνοντας συνολικά γύρω στα 550 μέλη του οδηγούμενο από επικές όσο και τραγικές μορφές σαν τον Nelson Miles, George Armstrong Custer, George Crook. Οι Ινδιάνικοι πόλεμοι των ετών 1865-1891 ήταν ένα έπος από κάθε άποψη.