Με αυτό το πρώτο αφιέρωμα στο ρεμπέτικο τραγούδι, εγκαινιάζουμε μια σειρά αφιερωμάτων στον ελληνικό λαϊκό πολιτισμό, που θα συνεχιστούν με το δημοτικό τραγούδι, την ελληνική λαογραφία και τη σημασία της, το θέατρο σκιών, κ.ά.
Αποτελεί, τωόντι, μεγάλο κενό στο εγχείρημα του Άρδην μέχρι σήμερα το ότι δεν έχουμε πραγματοποιήσει ανάλογο αφιέρωμα στον ελληνικό λαϊκό πολιτισμό, παρότι έχουμε εκατοντάδες –κυριολεκτικά– φορές επισημάνει την βαθύτατη διχοτόμηση μεταξύ της λόγιας και της λαϊκής παράδοσης και την υποτίμηση της τελευταίας από τους λογίους και τις κυρίαρχες ελίτ.
Αυτή η υποτίμηση έχει εκφραστεί διαχρονικά με την ανάλογη στάση πολλών διανοουμένων του ελληνικού «διαφωτισμού» απέναντι στο δημοτικό τραγούδι –όπως συνέβαινε και με τον Κοραή– και έπρεπε να εμφανιστεί ο Γάλλος Φωριέλ, το 1824, και να ακολουθήσει ο Διονύσιος Σολωμός και η Επτανησιακή Σχολή, για να αρχίσει σιγά-σιγά να αλλάζει η στάση των λογίων και των πεπαιδευμένων απέναντι στο μεγαλύτερο πνευματικό κατόρθωμα του ελληνικού λαού.
Το ίδιο, σε ακόμα μεγαλύτερη κλίμακα, έχει συμβεί με το ρεμπέτικο τραγούδι. Εδώ μάλιστα, το σύνολο σχεδόν των πολιτικών και των πνευματικών δυνάμεων της χώρας θα στραφούν αρχικά εν σώματι εναντίον του ρεμπέτικου τραγουδιού, χρησιμοποιώντας ως βασικό επιχείρημα ότι πρόκειται για μια μουσική «ανατολίτικη» και ξενόφερτη που εκφράζει το κοινωνικό περιθώριο, απόψεις που εκ των υστέρων θα αποδειχτούν εσφαλμένες. Έτσι, ο Μεταξάς εξόριζε τους κομμουνιστές, αλλά συμφωνούσε μαζί τους στην κοινή απέχθεια προς το ρεμπέτικο.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Π. Κουνάδης, Τι είναι το ρεμπέτικο;
Ο κ. Γιάννης Τσαρούχης μας είπε
Ζ. Παπαντωνίου, Καφέ Αμάν
Κ. Βλησίδης, Η προμεταξική αναπαράσταση του ρεμπέτικου
Δ. Ψαθάς, Η «Βαρβάρα» εις το ειδώλιον
Κ. Βλησίδης, Η λογοκρισία στο ζενίθ
Σ. Σπανούδη, Μουσική του ελληνικού λαού
Σ. Σπανούδη, Για τον Τσιτσάνη
Γ. Μπουκουβάλας, Ο Μάρκος στο φρέσκο
Κ. Βλησίδης, Το ΚΚΕ για το ρεμπέτικο
Μ. Χατζιδάκης, Ερμηνεία και θέση του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού
