Είναι η πρώτη εξαντλητική μονογραφία για τον πρώτο Έλληνα «Ναζαρηνό» ζωγράφο τον Κωνσταντίνο Φανέλλη (1791-1874;). Η έρευνα έφερε στο φως 508 έργα του. Τον μεγαλύτερο όγκο της δουλειάς του καλύπτουν οι εικόνες του τέμπλου στις δημιουργίες του. Ακόμη περιλαμβάνονται τοιχογραφίες, ουράνιες, σχέδια, χαρακτικά και κοσμικά έργα. Οι εικονογραφικές του δραστηριότητες ξεκινούν με κέντρο το Αίγιο. Αργότερα ξαπλώθηκαν περιφερειακά στην ευρύτερη περιοχή της Αιγιαλείας, στην Αθήνα, στην ορεινή Αρκαδία καθώς και στις πόλεις Κυπαρισσία, Γαλαξίδι, Άμφισσα.
Η εργασία φωτίζει την καλλιτεχνική δραστηριότητα της νεοελληνικής εκκλησιαστικής ζωγραφικής του ΙΘ’ αιώνα. Στην Ελλάδα συνδέει και ερμηνεύει το Ναζαρηνό κίνημα μέσα από ιστορικά, θεολογικά, καλλιτεχνικά και ιδεολογικά γεγονότα της εποχής και προβάλλει την άποψη ότι ο Κ. Φανέλλης δεν είναι άμοιρος από τις ιστορικές συνθήκες της χώρας στην οποία δημιουργεί. Συμπληρώνει τα κενά και τις ανακρίβειες σχετικά με τη βιογραφία του και ανακαλύπτει έργα του.
Η εργασία αυτή ανήκει στον Ιωάννη Φριλίγκο και έγινε στο πλαίσιο του μεταπτυχιακού προγράμματος του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) στη Θεολογική Σχολή (Τμήμα Θεολογίας).
