Δισκογραφηθήκε το 1978 με την φωνή του Στέλιου Μαρκετάκη και εκτελέστηκε εκ νέου το 85 με την Μαρία Δημητριάδη. Ο Μάνος Χατζιδάκις με αυτόν τον δίσκο αναπολεί πλευρές του έρωτα μέσα σε συνθήκες αλωτε μυστηριακές και πότε πότε δίνει την εντύπωση μιας διαχρονικής υπόστασης του έρωτα που επιζεί και ζει ακόμα και στις πιο πικρές σελίδες της ελληνικές ιστορίας όπως τα Δεκεμβριανά.
Γράφει ο Χρήστος Γκόντζος, μουσικός και μουσικοσυνθέτης
Η Ελένη, ένα όνομα σύμβολο, ένα αρχαίο όνομα- σύμβολο του έρωτα της έριδος και της αψιμαχίας για την κατάκτηση της. Η Ελένη… ετυμολογικά παίρνει το όνομα της από την Σελάνα, σελήνη, Ελένη. Λιγο γνωστό είναι ότι τα αρχαία χρόνια η φάση της σελήνης έπαιζε καθοριστικό ρόλο στην έκβαση εκστρατείων συμμαχιών και δολοπλοκιών. Εκστρατειες και συμμαχίες οδηγήθηκαν με βάση την φάση της σελήνης όπου συναντάται κατά κάτι σημαντική παραπάνω στην σπαρτιατική παράδοση.
Ο δίσκος για την Ελένη μες την αχρονία του τίτλου του περικλείει τον έρωτα και την μάχη του έρωτα για τον έρωτα η τον έρωτα μες την μάχη μέσα από πλευρές της ελληνικής ιστορίας αλλά και μέσα από πλευρές μιας βυζαντινίζουσας υφής που δεν συνάδει με το ιστορικό πέρας. Οπως ο στίχος του “νυχτερινού αγγέλου” -κάθε πρωί μες την Αγιά Σοφιά όταν κοιμούνται όλοι-βγαίνει ένας άγγελος να δει την χαλασμένη πόλη…
Πρόκειται για έναν δίσκο ελάχιστα διαδεδομένο αν όχι άγνωστο σε πλατεία μερίδα ακόμα και ακροατών της ελληνικής παράδοσης του ελληνικού τραγουδιού. Αξίζει όμως να αναρωτηθεί κανείς τον λόγο.
Είναι δυνατόν κάνεις στο σήμερα να ερωτευτεί αν όχι αυτά και αυτά αλλά να ερωτευτεί με αυτά τα τραγούδια; Ήταν μια απέλπιδα προσπάθεια σαν άλλες του Μάνου Χατζιδάκι να μας μιλήσει για τον έρωτα; Η είναι τραγούδια που δεν βρήκαν και θα βρουν(;) τον δρόμο τους στο μέλλον; Η αλήθεια να λέγεται ευθαρσώς και προσωπικά μιλώντας… αδικήθηκαν. Διοτι ούτε παίχτηκαν ούτε παίζονται ούτε εκτελούνται ζωντανά. Χρονια τώρα…
Ο δίσκος του Μάνου Χατζιδάκι για την Ελένη πέρα από κάθε μουσικό-κριτική μεροληψία είναι ένα ακατέργαστο διαμάντι της ελληνικής δισκογραφίας που αξίζει το λιγότερο να προσεχθεί αν όχι να μελετηθεί καταλλήλως και όπως του πρέπει. Εκτός κι αν… κι εφόσον δεχτούμε το σενάριο που λέει ότι πρόκειται για δίσκο που μιλάει για απραγματοποίητους αλλοτινούς, βυζαντινούς και αρχαίους έρωτες που ολίγον μας αφορούν η θα παραμείνουν απραγματοποίητοι και φαντασιακοί καθώς κι αλλοτινοί και πεπαλαιωμένοι.
Ιδού η Ρόδος το λοιπόν!
Συγγνώμη τώρα αλλά….το εξώφυλλο που κολλάει; Μόνο ως πορνογραφία μπορούσε ο εμπνευστής του εξωφύλλου να σκεφτεί τον έρωτα; Το μόνο που χαρακτηρίζει τη λέξη “έρωτας” είναι…ο θάμνος φάτσα -καρτα;;; Τόση χυδαιότητα και ελεύθερη πτώση; Μου διαφεύγει κάτι;
Ίσως αυτήν την κουβέντα θα είχε νόημα να την κάναμε 5-6 δεκαετίες πίσω οπότε και κυκλοφόρησε ο δίσκος με αυτό το εξώφυλλο.Στο 2025 ίσως είναι το λιγότερο που θα ενοχλούσε δυστυχώς η ευτυχώς…όπως και να χει η μουσική καλό θα ήταν να ληφθεί υπόψιν σε συνδυασμό με το εξώφυλλο