Του καιρού τα περασμένα
και του κάκου τα γραμμένα.
Μας πλακώσανε τη γη μας
και βρωμίσαν το κορμί μας.
Ήρθε νύχτα, ήρθε ζάλη,
να μας κόψει το κεφάλι. Όσοι τώρα απομείναν,
να πεθάνουν μες στο μήνα.
Οι κακούργοι κι οι πανούργοι,
μας ρουφάνε το μεδούλι.
Μας γεμίσανε με ψέμα
και μας νόθευσαν το αίμα.
Ούτε πέτρα, ούτε νταμάρι,
για μνημείο, για λιμάνι.
Κουραστήκατε να τρώτε,
από τότε, έως πότε;
Θα ξυπνήσει η γενιά μας,
και θα γιάνουν τα όνειρά μας.
Θα αρχίσει το δρεπάνι,
να θερίσει φρέσκο στάρι.
Γ.Γκ.
