Την διάλυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας γύρω στον 6ο με 7ο μ.Χ. αιώνα ακολούθησε σύγχυση στον τότε κεντροευρωπαικό χώρο. Γερμανικά φύλα εκχριστιανίσθηκαν και αναγνώρισαν τον Αρχιεπίσκοπο της Ρώμης σαν Πάπα δηλαδή σαν πνευματικό αρχηγό του Κόσμου.
Στον 9ομ.χ. αιώνα ο Καρλομάγνος ξαναέφερε στην ζωή την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ισχυριζόμενος ότι το μεγάλο κράτος που ένωσε είναι η παλιά Ρωμαική Αυτοκρατορία.
Στην συνέχεια όμως αυτή , διασπάσθηκε σε δυο ομόσπονδα κράτη, την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού έθνους στα δυτικά και το ανεξάρτητο βασίλειο της Γαλλίας.
Οι κυβερνήτες των ομόσπονδων κρατών θεωρούσαν τους εαυτούς τους κληρονόμους του Καίσαρα, όμως η δύναμή των Γάλλων βασιλιάδων δεν έφτανε έξω από το παλάτι τους , ενώ οι αυτοκράτορες της Αγίας Γερμανικής Αυτοκρατορίας, περιφρονούσαν και αγνοούσαν ισχυρούς υπηκόους τους, με αποτέλεσμα η κατάσταση να επιδυνώνεται διαρκώς και ακόμα από τις εξωτερικές επιθέσεις των Μουσουλμάνων από τα Νότια, των Βίκινγκς από τα Δυτικά και οι ορδές των Ούννων , των Ούγγρων των Σλάβων και των Ταρτάρων. Η ειρήνη που είχε δώσει η Ρωμαική Αυτοκρατορία δεν τους προστάτευε πια και το πρόβλημα που αντιμετώπιζε πια ο κόσμος ήταν πόλεμος ή θάνατος. Και οι άνθρωποι προτιμούσαν φυσικά το πρώτο .
Κάτω από αυτούς τους όρους η Ευρώπη βρέθηκε γεμάτη από μικρές ηγεμονίες που τις κυβερνούσαν δούκες ή κόμητες ή βαρώνοι ή και επίσκοποιπου ανάλογα με τις περιστάσεις που είχαν δώσει όρκο πίστεως στον βασιλιά και ήταν οργανωμένες με βάση στρατιωτικούς σχηματισμούς.
Στην εποχή αυτή αναδείχθηκε η αξία της ιπποσύνης. Οι ιππότες ήταν κάτι περισσότερο από επαγγελματίες πολεμιστές, ήταν και δημόσιοι υπηρέτες, δικαστές ή αρχηγοί της αστυνομίας. Κυνηγουσαν τους ληστές, προστάτευαν τους πλανώδιους έμπορους, παρακολουθούσαν τα φράγματα στα ποτάμια σε περιόδους πλημμυρας, ενίσχυαν τους τροβαδούρους που ήσαν περιπλανώμενοι τραγουδιστές ηρωικών κατορθωμάτων, προστάτευαν τις εκκλησίες και τα μοναστήρια της περιοχής, κ.α. έδωσαν ακόμα τρόπους συμπεριφοράς που οι άνθρωποι είχαν ανάγκη σε αυτές τις βάρβαρες και σκοτεινές εποχές.
Μεγάλο θέμα της εποχής εκείνης ήταν και η αντιπαλότητα της κυριαρχίας του πάπα και του Αυτοκράτορα, ενώ ο κόσμος παρακολουθούσε με αμηχανία αφού ένας καλός Χριστιανός έπρεπε να υπακούει και τους δυο που όμως ήταν εχθροί.
Η αντιπαλότητα των δύο ηγετών έφτασε σε αποκορύφωμα επί ενός δυναμικού πάπα, του Γρηγορίου του 7ου που στόχευε να οδηγήση όλον τον τότε κόσμο μέχρι που να προωθεί αλλά και να καθαιρεί βασιλιάδες και αυτοκράτορες και τιτλούχους από τα αξιώματά τους. Υπήρξε αντίρρηση από τον Ερρίκο τον 4ο που δεν θέλησε να υποταχθεί στην θέληση του πάπα και αντέδρασε συγκαλώντας σύνοδο Γερμανών επισκόπων εναντίον του, ενώ ταυτόχρονα πρίγκιπες που ήθελαν να απαλλαγούν από τον Ερρίκο ενίσχυαν τον πάπα. Ο Ερρίκος τελικά εκστράτευσε εναντίον του και ανάγκασε τον πάπα να αποτραβηχθεί στο Σαλέρνο.
Η κατάσταση χειροτέρεψε με τους επόμενους αυτοκράτορες , τον Φρειδερίκο του οίκου Χοχενστάουφεν ή Μπαρμπαρόσα και τον γυιό του Φρειδερίκο τον Β. Παρ όλο που ο Φρειδερίκος Β κατάλαβε τους Αγίους τόπους και εκεί τον ανακήρυξαν βασιλιά, αυτό δεν κατάφερε να τον συμφιλιώσει με τους πάπες, αντίθετα τον καθαίρεσαν και έδωσαν τις Ιταλικές του κτήσεις στον αδερφό του βασιλέα της γαλλίας Κάρολο ντ’ Ανζού.
Είκοσι χρόνια αργότερα, οι Γάλλοι δολοφονήθηκαν όλοι ένα βράδυ από τους Ιταλούς και η πράξη αυτή έμεινε στην Ιστορία σαν “Σικελικός Εσπερινός”
Το 1273 εξελέγη Αυτοκράτορας ο Ροντόλφος του οίκου των Αμψβούργων που δεν πήγε καν στην Ρώμη για να γίνει εκεί η στέψη του.
Και η διαμάχη συνεχίζονταν προς όφελος όμως των μικρών Ιταλικών πόλεων που απέκτησαν μεγαλύτερη ελευθερία σε βάρος των δύο αντπάλων.
Έτσι έπαιξαν πρωταρχικό ρόλο στην μεταφορά στους Άγιους τόπους, χιλιάδων πεινασμένων προσκυνητών των σταυροφοριών. Στο τέλος των σταυροφοριών είχαν γίνει ισχυρές και πλούσιες.
Ο Μωαμεθανισμός της Δυτικής Ασίας
Γύρω στον 7ο μ.χ. αιώνα,οι δυνάμεις που επικρατούσαν στην ΝΔ Ασία ήταν οι Ιρανοί (που είχαν υποτάξει και αποροφήσει όλος τους αρχαίους λαούς της δυτικής Ασίας ήτοι Ασσύριους, Φοίνικες, Εβραίους, Αρμένιους, Χαλδαίους και κυβερνούσαν για πολλούς αιώνες την περιοχή) και το Βυζάντιο ( από την η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία). Συμφέροντα και επιρροές ακομα είχαν και άλλοι Ευρωπαϊκοί πληθυσμοί της πρώην Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που ισχυροποιόντουσαν στην πορεία σαν αυτοδύναμες πληθυσμιακές οντότητες δημιουργώντας κτήσεις, επιρροές και εμπορικές συναλλαγές με τα παράλια της Μικράς Ασίας την Κύπρο και την ΝΔ Ασία.
Ο Μωαμεθανισμός ιδρύθηκε στην Μέκκα της Αραβίας περιοχή ειρηνικών νομαδων καμηλιέρηδων και σημείο συνάντησης και σύγκρουσης του Ιρανικού και του Βυζαντινού πολιτισμού Θρησκεία μονοθειστική που μαζύ με την θρησευτική λατρεία είσάγει σαφείς εντολές και οδηγίες για τον τρόπο ζωής και διακυβέρνησης των πιστών ώστε τελικά να υποκαθιστά την ανάγκη μιας εθνικής συνείδησης για τους ανθρώπους εκείνων των περιοχών, για αυτό και γνωρίζει μεγάλη εξάπλωση σε όλον τον τότε κόσμο, καικατορθώνει να καταλάβει την Συρία, την Αίγυπτο, την Παλαιστίνη, την Περσία, την Φοινίκη, ώστε τελικά η Δαμασκός γίνεται η πρωτεύουσα της πρώτης παγκόσμιας αυτοκρατορίας των Μωαμεθανών.
Γύρω στον 7ο αιώνα στρατεύματα των μωαμεθανών υπό τον στρατηγό Τακίρ, περνάνε στην Ευρώπη από τα Δυτικά (Γιβραλτάρ που πήρε από αυτούς το όνομά του) συναντούν και νικούν στην Ιβηρική χερσόνησο τον βασιλιά των Βισιγότθων και κατευθύνονται προς την περιοχή της Γαλλίας νικούν τον δούκα της Ακουιτάνια και κατευθύνονται εναντίον του Παρισιού, νικώνται από τον Γάλλο στρατηγό Μαρτέλ και εκδιώκονται από την Γαλία, παραμένουν όμως στην Ισπανία ιδρύοντας το 756 μ.Χ το Εμιράτο της Κορδούης που 929 μ.Χ.μετατράπηκε σε μουσουλμανικό σουνίτικο χαλιφάτο της Κορδούης ή Κόρδοβας που έγινε το μεγαλύτερο επιστημονικό και καλιτεχνικό κέντρο της Μεσαιωνικής Ευρώπης. Η κατάληψη του Μωαμεθανικού κράτους από τους Σελτζούκους Τούρκους τον 11ο μ.Χ. αιώνα
Για τους τρεις επόμενους αιώνες επικράτησε ειρήνη μεταξύ των Χριστιανών και των Μουσουλμάνων.
Στις αρχές όμως του 11ου αιώνα, μια Ταταρική φυλή από τις άγριες περιοχές της Ασίας, οι Σελτζούκοι ή Τούρκοιέγιναν κύριοι του Μουσουλμανικού κράτους της Δυτικής Ασίας.
Οι Τούρκοι κατέλαβαν όλη την Μικρά Ασία και σταμάτησαν το εμπόριο ανάμεσα στην Ανατολή και την Δύση.
Ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Αλέξιος, για πρώτη φορά στράφηκε προς την Δύση για βοήθεια.
Οι Ιταλικές πόλεις που είχαν ιδρύσει αποικείες στα παράλια της Μικράς Ασίας φοβήθηκαν μήπως χάσουν τις κτήσεις τους και άρχισαν να διηγούνται τρομερές ιστορίες για τις αγριότητες των Τούρκων εναντίον των Χριστιανών.
Οι σταυροφορίες
To 1095μ.Χ. σε Εκκλησιαστική Σύνοδο ο πάπας Ουρβανός ο 2ος Γάλλος στην καταγωγή του προέτρεψε τους Χριστιανούς να ελευθερώσουν τους Άγιους τόπους από την σκλαβιά και τις θηριωδίες των Τούρκων. Στην πρώτη σταθροφορία ξεκίνησε ένα ετερόκλητο πλήθος από τίμιους χριστιανούς, χρεωκοπημένους εμπόρους, απένταρους ευγενείς και επικηρυγμένους που κατάφερε να φτάσει ως την Ουγγαρία σκοτώνοντας όσους Εβραίους συναντούσαν και εκεί καταστράφηκε.
Η δεύτερη σταυροφορία το 1096μ.Χ. οργανώθηκε πολύ καλύτερα. Οι ιππότες έφθασαν έως την Κωνσταντινούπολη, υπέβαλαν τα σέβη τους στον αυτοκράτορα και συνέχισαν προς την Παλαιστίνη σκοτώνοντας Μουσουλμάνους. Έφτασαν στον Πανάγιο Τάφο να δοξολογήσουν τον Θεό, σε λίγο όμως έφθασαν οι Τούρκοι, ανακατέλαβαν την Ιερουσαλήμ και εκδικούμενοι σκότωσαν όλους τους Χριστιανούς εκεί.
Στις επόμενες δύο εκατονταετίες έγινας επτά ακόμα σταυροφορίες που άνοιξαν έτσι μόνομο δρόμους επέλασης των Δυτικών στις περιοχές αυτές της Δυτικής Ασίας. Η Γένοβα και η Βενετία κέρδισαν πολλά από αυτές και με τον καιρό ατόνησε το θρησκευτικό συναίσθημα και οι σταυροφόροι άρχισαν να συμπαρασύρονται από τα ήθη και τις συνήθειες των εχθρών τους και ταυτόχρονα να καταφρονούν τους Χριστιανούς και τους Έλληνες και μαζύ τους και άλλους κοντινούς λαούς όπως Αρμένιους και Λεβαντίνους.
Οι συνήθειές τους άρχισαν να αλλάζουν, τα ρούχα τους έγιναν τώρα από μετάξι και βαμβάκι όπως των Τούρκων. Το φως και η λάμψη της Ανατολής τους είχαν γοητεύσει και γύευαν μια ζωή πιο ανοικτή που δεν μπορούσε να τους δώσει πια ούτε το κράτος ούτε η Εκκλησία. Η ζωή αυτή εξελίχθηκε στις πόλεις.
Το ενδιαφέρον των Σταυροφόρων για την επέκτασή τους στις περιοχές αυτές φαίνεται από τις πολιορκία και άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204
- 1203 : Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης (1203), Α΄ πολιορκία από τους Σταυροφόρους της Δ΄ Σταυροφορίας.
- 1204 : Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1204), άλωση της Πόλης από τους Σταυροφόρους της Δ΄ Σταυροφορία
