του Μανώλη Χατζημανώλη,
Φτάνοντας στον κόλπο του Έντο (όπως ονομαζόταν το Τόκυο του 19ου αιώνα) επικεφαλής της Μοίρας Ανατολικών Ινδιών του Ναυτικού των ΗΠΑ στις 8 Ιουλίου του 1853, ο Πέρρυ έθεσε με την δύναμη των κανονιοφόρων του τέρμα σε περίπου 220 χρόνια πολιτικής απομονωτισμού που είχε επιβάλλει στην χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου το Σογκουνάτο των Τοκουγκάβα (κυβερν. 1603-1868) σε μια προσπάθεια να την προστατεύσει από την ευρωπαϊκή επιρροή.
Η επαφή της ιαπωνικής κοινωνίας με τις ευρωπαϊκές ιδέες και την δυτική τεχνολογία κλόνισε συθέμελα το Σογκουνάτο (δηλαδή την στρατιωτική δικτατορία των ισχυρότερων φεουδαρχών/πολεμάρχων της χώρας ή στα ιαπωνικά “νταϊμιο” που κυβερνούσε την Ιαπωνία με επικεφαλής τον Σογκούν), θέτοντας σε κίνηση μια σειρά γεγονότων που θα οδηγούσαν στην πτώση του και στην επάνοδο του Αυτοκράτορα ως του ισχυρότερου πολιτειακού θεσμού.
Κατά τα επόμενα 50 χρόνια η ανοιχτή πλέον στις διεθνείς εξελίξεις Ιαπωνία θα εφάρμοζε μια συνεπή πολιτική εκσυγχρονισμού και στρατιωτικοποίησης: Το νησιωτικό έθνος εκβιομηχανίστηκε ταχύτατα, εισήγαγε τους ευρωπαϊκούς νεωτερισμούς στην στρατιωτική τέχνη, ενώ άρχισε να μιμείται και την ιμπεριαλιστική πολιτική των δυτικών Μεγάλων Δυνάμεων αναζητώντας πρώτες ύλες για την αναπτυσσόμενη βιομηχανία του (τις οποίες στερείτο) και τον δικό του ζωτικό χώρο σε βάρος κυρίως των γειτονικών Κορεατών και της εκφυλισμένης κινεζικής δυναστείας των Tσινγκ (βασ. 1636-1912).
Αποκορύφωμα αυτής της πολιτικής θα ήταν η ταπείνωση της τσαρικής Ρωσίας κατά τον Ρωσοϊαπωνικό Πόλεμο του 1904, καθιστώντας αντιληπτό σε όλους πως μια ασιατική Μεγάλη Δύναμη, με βαρύνοντα λόγο στην διεθνή σκηνή, είχε εντελώς απρόσμενα γεννηθεί.
Εικόνα: Ιαπωνική ξυλογραφία του 19ου αιώνα όπου απεικονίζεται ο Αμερικανός αρχιπλοίαρχος Μάθιου Πέρρυ (στο κέντρο) πλαισιωμένος από δύο αξιωματικούς του.
