του Χρήστου Χατζηλία,
Οι εκκλησίες αυτές βρίσκονται αρκετά κοντά, η μία στην Καστοριά (Άγιος Νικόλαος Κασνίτζης) και η άλλη στο Kurbinovo στις Πρέσπες (Άγιος Γεώργιος).
Στην πρώτη βλέπουμε τον Χριστό να κοιτάει ευθεία τον θεατή, ενώ το σώμα του είναι καμαρωτό και ευθύ, η δόξα που τον περιβάλλει είναι αμυγδαλωτή και έχει γαλάζιες αποχρώσεις με την πιο σκούρη στο εσωτερικό έως την πιο ανοιχτή στο εξωτερικό.
Στην δεύτερη ο Χριστός φαίνεται να έχει μια κίνηση που την βλέπουμε στο δεξί πόδι αλλά και στο μερικώς λίκνισμα της μέσης, η κεφαλή του δεν είναι ευθεία στον θεατή, αλλά πλάγια σαν να συνομιλεί με τον Προφήτη Ηλία, ενώ ο κόκκινος σταυρός στο φωτοστέφανο έχει μικρές λευκές κουκίδες που σχηματίζουν σταυρούς, σε αντίθεση με την πρώτη τοιχογραφία από την Καστοριά που δεν βλέπουμε τέτοια περίτεχνη λεπτομέρεια. Η δόξα αυτή τη φορά είναι στρογγυλή με δύο κυρίως χρώματα, το λευκό στο εξωτερικό το οποίο πιάνει τον μεγαλύτερο χώρο και το βαθύ γαλαζοπράσινο στο εσωτερικό, οι ακτίνες επίσης είναι λευκές και πιο έντονες.
Ο Μωυσής της πρώτης τοιχογραφίας φαίνεται να υποκλίνεται με ένα δέος προς τον μεταμορφωμένο Χριστό, τα ζυγωματικά του είναι έντονα, φέρει στα χέρια του τις πλάκες με τις δέκα εντολές, στην εμφάνιση του υπάρχει η αντίθεση ψυχρού και θερμού χρώματος, στην συγκεκριμένη περίπτωση του κόκκινου και του μπλέ με έντονες λεπτομερείς πτυχώσεις, κύριο χαρακτηριστικό της Κομνήνειας τέχνης.
Ο Μωυσής στην δεύτερη έχει τελείως διαφορετική γωνία,ο γλουτός του ιστορίται με έντονες λεπτομέρειες, όπως και ο πήχης του χεριού που κρατάει τις εντολές, έχει στραμμένο το κεφάλι και το βλέμμα του προς τον θεατή. Κι εδώ επίσης βλέπουμε την αντίθεση ψυχρού και θερμού χρώματος, σε αυτή τη περίπτωση λευκού (με μερικές ροζ-μπέζ αποχρώσεις ως σκιάσεις που διαγράφουν με περισσότερο ρεαλισμό το σώμα του) και το γαλάζιο, έχουμε τέλος όμοιες λεπτομέρειες στις πτυχώσεις, αλλά αυτήν την φορά πιο έντονες.
Ο Προφήτης Ηλίας ιστορίται με γκριζοπή παχιά γενιάδα και μακριά μαλλιά, είναι αρκετά λεπτός και φαίνεται το πρόσωπο του ταλαιπωρημένο από τις κακουχίες, προσκυνάει κι αυτός με σεβασμό και δέος, ενώ τα ιμάτια του έχουν την αντίθεση ψυχρού και θερμού χρώματος (πράσινο και κόκκινο).
Στην δεύτερη τοιχογραφία ο Προφήτης Ηλίας δεν είναι τόσο σκυφτός, έχει πιο μακριά σγουρά μαλλιά και η γενιάδα του παρόλο που δεν είναι τόσο μακριά είναι παχιά, ο καλλιτέχνης αυτά τα εικονίζει με λευκό χρώμα όπως και τα φρύδια του που φαίνονται καθαρά. Φοράει προβιά πάνω από τα ιμάτια και η αντίθεση των χρωμάτων πετυχαίνεται εδώ με τις αποχρώσεις του καφέ χρώματος.
Οι τρεις μαθητές από κάτω στην πρώτη τοιχογραφία παρόλο που έχουν αρκετές περίτεχνες λεπτομέρειες στα πρόσωπα και στην κόμη τους δεν έχουν τόση έντονη κίνηση, εδώ απεικονίζονται σαν να τους έχει καταβάλει το δέος από την μεταμόρφωση, ενώ στην δεύτερη υπάρχει μεν το δέος αλλά περισσότερο είναι το αίσθημα της έκπληξης κι αυτό φαίνεται στις κινήσεις φυγής των μαθητών που τις ακολουθούν με περίτεχνο τρόπο τα λεπτομερή ιμάτια τους.
Τέλος όσον αφορά το φυσικό τοπίο στην πρώτη τοιχογραφία είναι πιο ανώμαλο το έδαφος και τα βουνά αρκετά ψηλά, τα χρώματα που χρησιμοποιούνται είναι διαφορετικά σε κάθε βουνό, όπως κίτρινο, πράσινο, λαδί. Στην δεύτερη τοιχογραφία τα βουνά είναι πιο ομαλά, έχουν συνέχεια μεταξύ τους και το λαχανί-ανοιχτό πράσινο χρώμα είναι όμοιο σε όλα.
