Γράφει ο Χρήστος Γκόντζος, μουσικός και μουσικοσυνθέτης
Είχε λεχθεί μεταξύ άλλων πολλών μεταξύ του Μάνου Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου. Αυτα δεν είναι τραγούδια, είναι προφητείες. Η ιδιαιτερότητα που γέννησε την εποχή και η εποχή της Μελισσάνθης αξίζει να θυμιέται για πολλούς και κυρίως ποικίλους λόγους.
Ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν συνθέτης πολιτικός και πολίτης. Το ότι δεν υπήρξε κομματικοποιημένος με την στενή έννοια του όρου του έδωσε το μαχαίρι και το πεπόνι μια πολιτικοποιημένης ζωής και μιας ζωής ενός πολίτη που μόχθησε για την δημοκρατία και την ομορφιά μέσα από τον τρόπο του δικαίου σ αυτόν τον τόπο. Τον τρόπο του Μάνου, της μουσικής και των “σχολίων του τρίτου” των καφενείων και του μαγεμένου αυλού. Μιας πολιτικής οντότητας που έλαβε χώρα στην Αθήνα όχι μόνο ως παραγωγός ενός μουσικού προϊόντος που πολλές φορές ήταν κριτής και μάλιστα αυστηρός του ίδιου του έργου του, αλλά μιλάμε για μια πολιτική οντότητα που είχε στάση ζωής μέσα στην κοινωνία όχι πολύ διαφορετική από την στάση του μέσου Έλληνα πολίτη. Γιατί ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν στο μέσον και το μέσον να εκφραστεί ο ίδιος και σε συνέχεια οι φιλόμουσοι της μουσικής του. Ήταν στο μέσον και το μέσον ενός ρεύματος που δημιουργήθηκε και γιγαντώθηκε από την μετοχή και την κριτική του στην ίδια την έννοια της μεταπολίτευσης και κατ’ επέκταση της δημοκρατίας. Ήταν ελληνικός οικουμενικός και Αθηναίος ας μου επιτραπεί με την πολιτιστική έννοια του όρου. Πως θα μπορούσε άλλωστε, αρκούν οι μπαλάντες της οδού Αθηνάς και μόνο.
Ο Μάνος Χατζιδάκις πολεμήθηκε και χτυπήθηκε αδυσώπητα για την αιδώ και το σθένος της ευθύτητας του λόγου και των επιλογών του πράγμα που επιβεβαιώνει την Δημοκρατική του στάση και αντίληψη απέναντι στον συντεχνιασμό της μεταπολίτευσης. Ήταν άνθρωπος κατά τρόπον τινά αγαθός εφόσον μόνο προσφορά έχει να επιδείξει στο ελληνικό τραγούδι και την μουσική εν γένει στην Ελλάδα, αρκούσε και μόνο η ενσάρκωση της ορχήστρας των χρωμάτων. Κάποιοι θα πουν μα καλά αυτά είναι γνωστά, εγώ απαντώ ότι δεν είναι δυστυχώς κι αν είναι γνωστά τότε είναι λησμονημένα. Η Ελλάδα του Μάνου Χατζιδάκι δεν είναι η Ελλάδα του σήμερα, λίγο πριν την αποδημία του για τον ουρανό στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός συνδιαλέγεται ρωτώντας “Γιατί όλα αυτά; Γιατί τα κάναμε όλα αυτά;” Για να δοθεί η απάντηση ότι “Τα κάναμε για τον εαυτό μας, η Ελλάδα αυτή υπήρξε μόνο στα όνειρα μας”
Κι όμως η Ελλάδα αυτή της οδού ονείρων του Μάνου Χατζιδάκι έζησε και θα ζήσει γιατί τι θα αντιπαραβληθεί απέναντι στην χυδαιότητα και την ασχήμια την βία και την άλογη κατάχρηση της ελληνικής καθημερινότητας που από τότε άρχισε να διαφαίνεται το αδιέξοδο της…Εις μνήμην του Μάνου Χατζιδάκι το λοιπόν τα προλεχθέντα διότι έχει σημασία και μάλιστα μεγάλη να ενθυμείται να συζητιέται να ακούγεται και να κοινωνείται κυρίως από τις γενναίες που δεν τον πρόλαβαν. Ίσως όχι σαν αντικείμενο μελέτης μιας κάποια ιστορικής φυσιογνωμίας σίγουρα δεν θα το επιθυμούσε. Έτσι λοιπόν…σαν άλλος Αθηναίος ο Χατζιδάκις έχει την σύμφυση του ποιητή, σύνθετη, πολιτικού και σχολιαστή της πραγματικότητας ως ένας άλλος Αισχύλος η Σοφοκλής υπηρέτησε την δημοκρατία την πατρίδα και την ελληνική κοινωνία με την προσφορά του και την στάση ζωής του. Ενέπνευσε εμπνεύστηκε και θα εμπνέει τις νέες γενιές δημιουργών και μη.