Γράφει η Ευγενία Σαρηγιαννίδη
Η μοναξιά χαρακτηρίζει όλο και πιο συχνά τις συνθήκες ζωής του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου και η πανδημία φαίνεται πως θα οξύνει το πρόβλημα. Καταρχάς, η μοναξιά αφορά την κοινωνική υπόσταση του ατόμου, το οποίο είτε δεν έχει καθόλου κοινωνικό περιβάλλον, ή οι κοινωνικές του συναναστροφές είναι αρκετά μειωμένες.
Ταυτόχρονα, μοναξιά μπορεί να βιώνουν τα άτομα, που ναι μεν έχουν ένα κοινωνικό περιβάλλον με το οποίο επικοινωνούν τυπικά, οι συνδιαλλαγές, όμως, με αυτό είναι μάλλον διεκπεραιωτικές και συναισθηματικά απευαισθητοποιημένες. Επίσης, η μοναξιά μπορεί να συνιστά μια ευρύτερη συναισθηματική κατάσταση του ατόμου, δίχως να αντανακλά (τουλάχιστον άμεσα) την απουσία κοινωνικού περιβάλλοντος.
Τέλος, η μοναξιά μπορεί να αποτελεί έκφανση ενός ευρύτερου υπαρξιακού κενού, το οποίο εκδηλώνεται μεταξύ άλλων στη σχέση του ατόμου με τα οικεία του πρόσωπα. Η έλλειψη συναισθηματικής εγγύτητας, κατανόησης και αμφίδρομης ύπαρξης και έκφρασης ενδιαφέροντος βρίσκεται, λοιπόν, πολύ συχνά στον πυρήνα της εκδήλωσης διαφόρων ψυχοπαθολογικών καταστάσεων.
Η μοναξιά ως συναισθηματική, υπαρξιακή και κοινωνική κατάσταση, που βιώνουν τόσο έντονα και σε τόσο μαζική κλίμακα εκατομμύρια πολίτες του Δυτικού Κόσμου, υπερβαίνει, συνεπώς, κατά πολύ τη διαχρονική έννοια της μοναχικότητας (ιδίως των ηλικιωμένων), που ήταν ανέκαθεν και παραμένει γνωστή στο σύνολο των ανθρώπινων κοινωνιών. Σήμερα, η μοναξιά έχει προσλάβει έναν αντικοινωνικό και απάνθρωπο χαρακτήρα. Η όλο και μεγαλύτερη απομόνωση των περισσότερων ατόμων και κατά μείζονα λόγο εκείνων που για κάποιο λόγο βρίσκονται στο περιθώριο των παραγωγικών διαδικασιών, δεν είναι προφανώς κάτι νέο.
