Ήξερα (αν και έτεινα, όπως όλοι, να το ξεχνάω) ότι ο Μάρκος Βαμβακάρης ήταν καθολικός. Αυτό που δεν ήξερα, ή δεν θυμόμουνα, είναι πως ήταν κι αφορεσμένος. Πολύ απογοητευμένος από την πρώτη του γυναίκα, που του έκανε διάφορες κασκαρίκες και είχε, ας το πούμε έτσι, εγκαταλείψει τη συζυγική στέγη, αποφάσισε να παντρευτεί μια κοπέλα που του προξενεύανε οι αδελφάδες του.
Όμως είχα το πρόβλημα του πρώτου μου γάμου ο οποίος είχε γίνει στην καθολική εκκλησία αν και η πρώτη μου γυναίκα ήταν ορθόδοξος. Και όπως είναι γνωστό, εμάς η θρησκεία η δικιά μας διαζύγια δεν δίνει.
Γνωστό το πρόβλημα, όλοι έχουμε δει και τον «Γάμο α λα ιταλικά» άλλωστε. Ο Μάρκος είχε κάποιο μέσο στους παπάδες και κατάφερε να ξαναπαντρευτεί το ’42. Η καθολική εκκλησία τον αφόρισε. Με τον ντόρο όμως που γινόταν με τ’ όνομά του, όπως λέει, είπε ο επίσκοπος των καθολικών, Συριανός κι αυτός, να τον κοινωνήσουν, γύρω στο ’66. Τόνε φώναξε ο εφημέριος, του λέει θα σε κοινωνήσουμε. «Μονάχα να μην πλησιάζεις γυναίκα. Ούτε και την δική σου τη γυναίκα».
Εξηγεί ο Μάρκος:
Είναι δυο τρία χρόνια, από τις ασθένειες σταμάτησα το παν με γυναίκες. Δεν μπορώ να πέσω πάνω σε γυναίκα, θα πεθάνω… Τις χόρτασα. Κάθομαι στο σπίτι μου ήσυχα. Όχι ότι μου είπαν οι παπάδες ότι να μην πας. Μπα, αγοράζω γω τέτοια; Να μιλάμε καθαρά δηλαδή. Αλλά δεν πάω για την υγεία μου. Οπότε άκουσα την θρησκεία μου. Αυτοί που με μετάλαβαν με ερώτησαν. Τι έκανες, πήγες σε γυναίκα; Όχι, τους είπα, εντίμως. Αλλά κι αν έκανα θα τους έλεγα όχι, ατίμως.
(Μάρκος Βαμβακάρης, επιμ. Αγγελική Βέλλου-Κάιλ, Αυτοβιογραφία, Αθήνα 1978, σ. 196-197).
Θα αφήσω και αυτό εδώ να βρίσκεται, κυρίως για τις μαγνητοφωνημένες αφηγήσεις του Μάρκου:
